บทที่ ๑๒
ไปไล่จอนฟอน
วันใหม่ลุงเมฆพ่อของทิดจุ่นมาชวนพ่อกับคูนไปจับจอนฟอนที่ป่าละเมาะข้างๆนาของลุงกา
พ่อจึงพาหมาตัวเองไปรวมกับหมาของลุงเมฆเพื่อไปจับจอนฟอน
เมื่อไปถึงป่าละเมาะที่มีแต่ต้นไม้เตี้ยๆ และหญ้าคาขึ้นเป็นย่อมๆ
พ่อกับทิดจุ่นก็แยกไปทางขวามือและลุงเมฆกับคูนก็วิ่งแกมไปตรงที่มีรูของจอนฟอนอยู่
และจู่ๆจอนฟอนก็วิ่งมาทางลุงเมฆกับคูน
แล้วไอ้ตูบหมาของลุงเมฆกับทิดจุ่นก็วิ่งมางุบตรงกึ่งกลางจอนฟอน
แล้วพยายามดึงมันขึ้นมา ส่วนลุงเมฆก็เตรียมสันพร้ามาตีหัวพังพอน ลุงเมฆแกก็พยายามบอกให้ไอ้ตูบดึงจอนฟอนตัวนั้นขึ้นมาให้ได้
แต่ด้วยความไวของจอนฟอน มันก็อาศยจังหวะชุลมุนวิ่งหนีกลับเข้ารูตัวเอง
ด้วยความโมโหของลุงเมฆที่จับจอนฟอนไม่ได้
จึงเอาสันพร้าตีลงหัวหมาสองทีแล้วมันก็นอนแน่นิ่งเลือดออกจมูก
พอคูนเห็นก็ไม่รู้จะทำยังไงดีก็ได้แต่มอง
พอพ่อกับทิดจุนวิ่งมาหาก็ถามว่าทำไมไอ้ตูบถึงตาย
ด้วยความโมโหลุงเมฆก็ตอบกลับไปว่าเพราะมันปล่อยจอนฟอนกลับลงหลุม
แล้วพ่อกับลุงเมฆก็เถียงกันยกใหญ่...
