ลูกอีสาน บทที่2:หาอาหารบนหน้าแล้ง

บทที่ ๒

 หาอาหารบนหน้าแล้ง

          คูนไม่เคยไปเที่ยวเลยสักครั้ง  เนื่องจากแม่เป็นห่วงและรักคูนมาก  แต่คูนก็ได้เข้าป่ากับพ่อจนได้  และนอกจากนั้นยังพายี่สุ่นและบุญหลายไปด้วย  พ่อนิ่งพักหนึ่งก็ไปเตรียมเอาข้าวห่อที่แม่ทำให้ใส่ผ้าขาวม้าและไปเอาหน้าไม้กับกระบอกลูกศรแบกบนไหล่ขวา  สะพายข้องสำหรับใส่จักจั่นใส่บ่าซ้าย  เมื่อเตรียมของเสร็จก็ไปพาไอ้มอมกับไอ้แดงหมาสองตัวไปด้วย  ซึ่งหมาทั้งสองตัวนี้พ่อรักพวกมันมาก  เพราะมันไล่กัดพังพอนและจับอีเห็นเก่งอีกต่างหาก    นอกจากนี้พ่อของคูนยังมีวิธีเลือกสุนัขด้วย  คือถ้าหมาสีดำและสีดำปนขาวพ่อจะไม่เอาเพราะใจไม่สู้  แพ้หมาสีน้ำตาลกับสีหม่น

          ถึงโคกหนองใหญ่  ก็เกือบเที่ยงแล้วคูนก็ชวนพ่อนั่งลงบนขอนไม้พักก่อน  แล้วกินข้าว  ซึ่งข้าวเที่ยงของสองคนนี้คือจักจั่น

          ขณะคูนกำลังดื่มน้ำในกระบอกไม้ไผ่อยู่  ไอ้มอมกับไอ้แดงกำลังกัดกับงูเห่า  ด้วยความอยากรู้ของเด็กๆ  คูนจึงวิ่งไปดูตามพ่อ  เห็นงูเห่ากำลังแผ่แม่เบี้ยโดนไอ้มอมวิ่งวนๆรอบงูแล้วงับไปที่หางงูจนงูตาย

พ่อก็บอกคูนว่าให้ไปยิงนกดีว่า  งูนี้กินไม่ได้  มันต้องเป็นงูสิงเอาไปต้มส้มกินได้

          เมื่อถึงทุ่งนา  พ่อบอกกับคูนว่างูสิงชอบลงจากเฟือยไม้มาตากแดดในตอนเช้าตรู่กับตอนเย็น  แล้วก็ได้เห็นงูสิงตัวเป็นๆบนต้นข่อยสองต้น  แล้วพ่อก็เอาบ่วงผูกติดกับปลายแส้ไม้ไผ่แล้วค่อยๆแหย่ปลายบ่วงสักครู่พ่อก็สามารถจับงูสิงได้  แล้วก่อกองไฟขี้น  นำเอาเถาวัลย์ผูกคองูแขวนบนกิ่งไม้  แล้วย่างกินกับคูน

          ความตื่นเต้นทำให้คูนอยากไปล่าพังพอนในวันต่อมา  แต่พ่อบอกว่าคูนยังไม่โตพอที่จะล่าพังพอนได้เพราะนอกจากจะจับยากแล้วยังอาจจะเจองูเห่ากัดเอาได้...